Ben bir yazar değilim, bunları ticari bir amaçla yazmadım. Güzel ülkemizin her yerinde, herkesle, ameleyle, memurla, amirle, Valiyle muhatap olan, masanın her iki tarafında da yer almış biri olarak özel hayatımı değil, iş hayatımı, meslek hayatımda yaşadıklarımı başta mimar ve mühendis meslektaşlarımla paylaşmak istedim; genç meslektaşlarımın giderek kararmakta olan yollarına bir nebze ışık tutmaya çalıştım. Gençlere öğüdüm şudur: En iyi işveren devlettir, ya devlete çalışın ya da kendinize. Ve mutlaka fark yaratmaya gayret edin, özünüzdeki cevheri ortaya koyun, paylaşın. Buna hem sizin, hem de bu ülkenin ihtiyacı var.
Bu anıları kaleme alırken, önce kitaplaştırmaya, sonra da bir ad vermeye karar verdim. “Giderken” dedim önce, eşim kabul etmedi, böyle dersen kalkar gidersin dedi. Bensiz yapamaz laf aramızda. Yahu ne gitmesi, gitmem merak etme falan. Yok. Düşündüm, “Ayak İzleri” dedim, bu kabul gördü. Her insan bir roman aslında. Hayat, asla istediğimiz gibi cereyan etmiyor. Kendi bildiği gibi de olmadığı için “Kader” de diyemiyoruz. Öyle tesadüfler oluyor ki, hayatınızı belirliyor. Ne diyor bir bilge “Hayat, biz planlar yaparken, hayaller kurarken başımıza gelenlerdir”. diyor. Çok doğru.
