Okuldakiler pek belli etmeseler de bakışlarının ardındaki düşünceleri bir perdeyi çekip açarcasına görebiliyordum. Hakkımda ne düşündüklerini anlamlandırabilmem için biraz daha büyümem gerekiyormuş. Bir süre sonra tuhaflığıma üzülmeyi bırakıp koşulsuz bir teslimiyete geçtim. Arkadaşsızdım annesizdim. Onlar vardı ama benim değillerdi. Bunu kabul etmeliydim. Ben de bir çeşit avunma mekanizmasıyla kendimi kitaplara ve derslere verdim. Başarılı olmak için değil sevilmediğimi unutmak için çalıştım. Hafızam bu savaştan galip çıktı aldığım burslar yanıma kâr kaldı hâliyle.
